Heden kijkdag

van binnen, die eerste zege. Straks moet ik tegen een andere winnaar uitkomen, dat zal moeilijker zijn.

Daar jagen wij elkaar al weer achterna, de zak tot het middel krampachtig opgetrokken met beide handen. Een liedje dringt zich in mij op, dat vader vroeger zong als ik op zijn schoot paardje mocht rijden, en dat nu mijn sprongen begeleidt: 'Hup, hup, paardje, jij moet naar de stal, de koeien eten de haver op en jij krijgt niemendal.'

Geweldig gaat het, hup, hup, paardje. Ik hoor geschreeuw om me heen, ja, ik heb weer gewonnen.

En nu is het de laatste keer, met zijn tweeën zijn wij overgebleven. De eerste prijs is een groot zakhorloge, de tweede een figuurzaag, die kan me niet meer ontgaan. Stel je voor, zo'n klokje, nee, dat kan niet.

Gespannen wachten we op het fluitsignaal van meester. We vechten niet meer alleen, twee partijen hebben zich gevormd om ons heen, die onze naam schreeuwen. Model staan we klaar voor de start, onze voeten in de punten van de jutezak, zodat we die niet meer hoeven te zoeken als we begonnen zijn. Voor de zak hebben we de juiste hoogte gevonden, niet te laag, dan slobbert-ie, niet te hoog, dan spant hij te veel.

Mijn wangen gloeien. Het lijkt wel een droom, alles is op een afstand.

Hup-hup-hup, erop of eronder. Het is alsof mijn gevangen voeten de vrijheid zoeken en zich door niets meer laten stuiten. Een andere Salie jaagt over de baan, zonder natte kousen en niet meer bang voor zijn vriendjes.

De laatste sprong, ik heb het gewonnen. Hijgend blijf ik staan, veeg het zweet weg dat in mijn ogen loopt. Ik heb het gewonnen, het is echt waar. Meester komt me feliciteren, de jongens volgen.

38