Heden kijkdag

TUINDORP OOSTZAAN

Daar lopen we, aan de hand van vader het avontuur tegemoet: Tuindorp Oostzaan. Het is een hele tippel, het bootje gaat nog niet verder dan Goedkoop. Moeder en Saartje zijn vooruitgegaan met de verhuisman, ik en Maurits vormen vandaag de achterhoede.

Stevig houden we vader vast; hij is er tenminste bij, na alle wisselvalligheden van het afgelopen jaar, we willen hem voor geen geld loslaten. Maar onze ogen kennen geen rust en we kwebbelen tegen hem, om beurten en elkaar in de rede vallend. Kijk dit eens, moet je daar zien. De ruimte verwart ons en openbaart haar wonderen.

Links zijn scheepswerven. De romp van een zeeboot, droog, op het land, nog hoger dan een huis. Helemaal geroest; moet dat een nieuw schip worden? Nageljongens doen hun best, het driftig ritme van hun geklink begeleidt onze passen en jaagt ze op.

Is dat daar een baggermolen, vader? Hoog rijzen die bakken in de lucht, gaan ze ook zo diep in het water? Hoe kan het dat ze niet omvallen, als ze omlaag draaien? De modder verdwijnt in een grote schuit en daarna in buizen, die over het opgespoten land, aan de andere kant van de weg, lopen.

Ten slotte: de Zonneweg, waar wij komen te wonen, ons hart bonst als wij rechtsaf slaan, op zoek naar nummer dertig. Het is de tweede poort, vertelt vader. Dat het een poortwoning is weten wij al lang, hij heeft het wel twintig keer moeten zeggen. Er zijn kloppers op de deuren en tuintjes voor het huis, erachter ook en die moeten nog veel groter zijn.

27