Heden kijkdag

ARTIS

Een gemeubileerde etage in de Plantage Doklaan, waar niets van onszelf is. Tegenover ons huis liggen de goederenloodsen van de spoorwegen, holle ruimten waar je naar binnen kunt schreeuwen en je stem hoort weerkaatsen. En om de hoek ligt Artis, onverschillig voor wat er buiten zijn grondgebied leeft. Op de tramrails voor de ingang, leggen we grote spijkers die door de wielen worden platgewalst. Een jongen springt op de koppeling van een tramstel en rijdt mee tot de Middenlaan.

Waren we maar lid van Artis, net als mijn vriendjes. Zij mogen voor niets naar binnen. Wij hebben daar geen geld voor, vader is naar Duitsland om geld te verdienen.

Buiten is Chris, een jongen uit de straat aan het knikkeren. Hij zit bij mij op de nieuwe school, verderop in de Doklaan. Als ik wil meespelen, zegt hij: 'Jullie zijn joden, hè?' Dat is een scheldwoord, net als kelére-lijer, en ik antwoord: 'Je bent zelf een jood.'

Het is woensdagmiddag, en er is gelukkig geen school. 'Wie gaat er mee naar Artis?' vraagt een oudere jongen. 'Ik ben geen lid', zeg ik, en blijf staan. 'Je kan gerust met ons mee naar binnen lopen. Dat zien ze toch niet', dringt Chris aan. 'Hij ook?' en ik wijs op Mau-rits, die bij me staat. 'Zo'n klein kind nemen we niet mee.' Hem hier alleen laten, dat durf ik niet. 'Kom nou', opnieuw dringt Chris aan. 'Hij zal heus niet weglopen in die tijd. Voor dat halfuurtje!' Misschien kan

23