Heden kijkdag

voor hij verder kan gaan legt Karl een hand op zijn mond en schreeuwt: 'Ik laat mijn moeder niet beledigen.'

'Het was zo maar een liedje', beweert de jongen, 'kan ik er wat aan doen dat je moeder ook zo heet?'

'Zal je het dan nooit meer zingen?' dringt Karl aan met iets smekends in zijn stem. 'Geef je hand erop', maar als hij die wil pakken, houdt de jongen hem schuin voor zijn gulp.

'Vriendjes knokken niet', zegt Loetje gauw. 'Tik-kie, jij bent hem.' Hij draait zich haastig om en wil wegrennen, stoot met zijn elleboog tegen mijn neus. Tranen springen in mijn ogen, en ik voel het warm worden langs mijn kin en in mijn hals. Dat is altijd zo, bij het minste of geringste heb ik een bloedneusie. Verschrikt staan de jongens om mij heen, behalve Mau-rits, die mijn hand blijft vasthouden. 'Ga jij eens opzij', zegt een vrouw die is blijven staan tegen hem, en dan tegen mij: 'Doe je hoofd eens achterover.' Het bloed loopt langs mijn hals in mijn bloes. 'Misschien helpt een sleutel', roept Karl. Een stukje ijzer, van de straat opgepakt, wordt in mijn nek gelegd.

Met het hoofd achterover word ik naar de huisdeur geloodst. 'Ma...', zegt Karl, maar ik word al meegetrokken naar de keuken. Ze zet de kraan wijd open en duwt mijn hoofd eronder, zodat de koude straal langs mijn rug loopt en mijn kleren doorweekt. Ik huiver en wil me losrukken, maar tante sust: 'Je hoeft niet bang te zijn, het is water wat je voelt, geen bloed.'

'Ma, heb je...', vraagt mijn nichtje Lenie aan tafel. Ze is net zo oud als Saartje, maar zegt 'jij' tegen oom en tante, dat doen ze allemaal, alleen wij moeten 'u' zeggen, zoals thuis.

21