Heden kijkdag

houdt hem onder zijn kin vast. Met een watje veegt zij de kale plek schoon. Die is helemaal niet zo groot. Het is geen gat, gewoon een schram. Zij smeert er iets bruins op, doet er een verband over, dat zij met pleisters vastplakt. Ze geeft hem ook iets te drinken, en een dropje.

Moeder draagt Maurits nu niet meer. Hij huppelt naast haar, maar als ik erbij wil komen om haar ook een hand te geven, duwt ze me weg. 'Ondeugend kind', zegt ze weer, 'ik zal het straks aan je vader vertellen.' 'Ik heb het echt niet gedaan', jank ik. 'Ik wil van jou niets meer weten', antwoordt ze alleen.

En dan, bij de winkel: 'Jullie blijven binnen tot vader komt. Kom jij maar bij mij zitten spelen', zegt ze tegen Maurits. 'En jij gaat naar boven, naar de vliering.'

Langzaam loop ik de trap op, die tussen alle treden een opening heeft waar je doorheen kan zien, en dan is het net alsof alles op zijn kop staat. Rotmens, mompel ik voortdurend in me zelf, het was niet eens mijn schuld. Altijd moet ze Maurits voortrekken. Ik ga op bed zitten. Mijn gezicht gloeit terwijl ik voor me uit staar, het hoofd in de handen, de ellebogen op mijn knieën steunend, en soms spuug ik op de grond, lekker, dan moet ze het zelf maar weten. Ik zal aan vader vertellen dat moeder me geduwd heeft. Bijna was ik gevallen. Dan had ik ook een gat in mijn kop gehad. Misschien was ik wel doodgegaan. Dan zou je haar zien grienen. Wel goed voor haar. Ik moet er zelf om huilen.

Plotseling hoor ik iemand de trap op komen. Het hoofd van vader verrijst boven de bodem van de vliering, dan zijn bovenlichaam. Met grote stappen komt hij op me af. 'Ik zal jou leren', gromt hij, pakt me beet,

17