Heden kijkdag

Op de smalle stoep voor de winkel gooit een meisje de steen een vak verder, om ernaartoe te hinkelen. De krijtstrepen die de vakken van de hinkelbaan afbakenen, mag ze niet aanraken. Ik kijk ernaar, Maurits aan de hand, in zijn witte pakje, want we gaan uit. Nu wil hij zich losrukken om de steen te pakken, die het meisje te ver heeft gegooid en in de goot is terechtgekomen. Ik trek Maurits naar me toe. 'Kan je wel tegen zo'n klein kind', zegt het meisje, en wil me van de stoep duwen. Nu rukt Maurits zich los, zo plotseling dat hij wankelt, en achterover tegen de stoeprand valt. Hij krabbelt weer op. Er zit modder aan zijn broek. Ik wil het eraf vegen met mijn mouw, voordat moeder het straks ziet.

'Hij het een gat in se kop', zegt het meisje alleen, en doet een stap achteruit. Hoe kan dat nou, een gat? Waar jein kan kijken? Ze is gek, denk ik, maar op hetzelfde ogenblik zie ik, dat het haar op Maurits' achterhoofd donkerder wordt, natter, tot in zijn hals, waar een smoezelig-rode vochtplek zich uitspreidt. 'U soon-tje het een gat in se kanes', schreeuwt het meisje in de open winkeldeur.

Zenuwachtig komt moeder naar buiten hollen, kijkt even naar ons ,tilt Maurits op. 'Arm kind', zegt ze. En, tegen mij: 'Deugniet. Jij vermoordt je broertje nog eens. Nooit kan ik jullie een ogenblik alleen laten.' Nu begint ze te huilen.

Gehaast loopt ze de straat uit naar de Rozengracht, Maurits nog in haar armen. Ik volg op een afstand. Ze gaat bij de apotheek naar binnen, waar het altijd zo lekker ruikt terwijl Saartje dan vindt dat het stinkt. Met voorhoofd en neus tegen het winkelraam gedrukt zie ik een vrouw met een wit schort een schaar pakken. Zij knipt voorzichtig in Maurits' hoofdhaar en moeder

16