Heden kijkdag

mensen tussen de Bloemstraat en de Rozengracht. Het heeft gesneeuwd, de zwarte modderige brij op de stoep dringt door je schoenen. Saartje houdt mij stevig vast als anderen zich vóór ons willen dringen. Om de hoek is de bakkerij. De bitterzoete geur van het roggebrood kun je al ruiken. En de mensen zeggen tegen elkaar, dat de oorlog is afgelopen.

'Pas op,' schreeuwt mijn neefje Bram uit Nijmegen, 'de straat loopt hier omlaag. Laat niet los.' Krampachtiger wordt mijn greep, mijn bovenlichaam schokt mee met de duwstang van de vliegende hollander die steeds vlugger heen en weer beweegt. 'Goed sturen', hoor ik nog roepen, en met alle kracht duw ik het geleng van mijn schoenen tegen de vooras. Een duwtje links en je maakt al een zwenking, een zetje rechts en je gaat slingeren. De muur trekt mij onweerstaanbaar aan. Vertwijfeld wring ik mijn hoofd in de andere richting, en vlieg met een klap tegen een huis, kantel en blijf even ademloos liggen. Ik sta op, monster me zelf. Alleen mijn knie is geschaafd. Misschien heeft niemand het gezien. Ik til de vliegende hollander overeind. In de vooras zit een knik. Als je er niet op let, zie je het niet. Ik ga weer op de peervormige plank zitten, en duw de stang op. De vooras breekt in tweeën.

Wat zal ik tegen oom zeggen? Dat de straat omlaagliep? Daar had Bram mij voor gewaarschuwd. 'Het kwam omdat hij omviel', hou ik vol. Dan begint oom plotseling te schreeuwen: 'Hou je stomme smoel. Of jullie zijn aan het knokken, of jullie breken de boel af. Geen wonder als de familie jullie niet te logeren wil hebben. Hier komen jullie ook niet meer.'

15