Heden kijkdag

's Avonds worden we gekleed te bed gelegd bij opoe, omdat het zo laat is, maar voor vader en moeder nog te vroeg om al naar huis te gaan op zondagavond, en als we geen haast maken klinkt het onverbiddelijk: 'Kom, naar bed jullie.' 'Ik ben gjoter dan Maurits', zeur ik, en ineens heeft de hele familie onbedaarlijke lol om mijn Jordaans. 'Zeg nog eens: me poute.'

Laat in de avond worden we weer opgenomen. Vader draagt mij altijd, moeder neemt Maurits, Saartje loopt. Rillerig en slaapdronken leun ik tegen vaders borst, mijn kin op zijn schouder, tot ik weer indommel en wakker schrik als de tram stopt op de Rozengracht, halte Rozentheater. Spuug kleeft in mijn hals, zo heb ik liggen kwijlen in mijn slaap.

De klas van het christelijke bewaarschooltje aan de Ter Haarstraat wordt gelig verlicht door een peerlamp met gloeidraden die een geheimzinnige streep in je ogen achterlaten als je erin kijkt. Dat mag niet. Dan krijg je slechte ogen en wordt juf kwaad. Alle kinderen de handjes vouwen. Oogjes dicht. De hoofdjes buigen. Goed zo. En nu zeggen jullie me na: Here-here; zegen - zegen; deze - deze; spijs - spijs; en drank, nee: èn drank - èn drank; amen - armen; amen zeg ik, dat hoort zo als je den Here wilt danken, nog eens: amen -amen.

Nu moet je je kroes pakken, van blauwe of rode email. Een groot meisje schenkt er melk in, blauwig van kleur door toegevoegd water. De boterhamtrommeltjes worden uitgereikt. Het mijne is rood, met zwarte schaatsenrijders erop, er bengelt een groen bandje aan waarmee het om mijn nek kan hangen; een klepje, dat je met enige kracht moet openen, sluit de boterhammetjes af. En nog eens: 'Here zegen deze

13