Heden kijkdag

'Dat gekke ding? Daar loop ik niet mee. Dan kijkt iedereen naar me.'

'Jij hebt altijd wat. Je had in een ander huisgezin geboren moeten worden, bij rijke mensen. Het is hem weer niet goed genoeg.'

'Dat heeft er niks mee te maken.'

'Waarom niet?' vraagt Maurits.

'Daarom niet.'

'Daarom is geen reden, als je van de trap afvalt dan ben je gauw beneden.'

'Wat zijn jullie toch bezig vandaag', zucht moeder, en tegen mij zegt ze: 'Mankeert er soms iets aan het ranseltje?'

'Dat bruine ding? Met die lange haren? Alsof je met een pruik op je rug loopt. Een bokkie is het. Toen vader failliet ging wouen ze dat niet eens hebben', zeg ik in het wilde weg.

Vader onderbreekt me in razende drift: 'Hou nou een keer je kaken op elkaar. Dat kakelt maar aan één stuk, als een kip zonder kop. Dan ga je niet mee naar dat kamp, versta je me. Dan krijg je een drol. Vooruit, de kamer uit.'

Terwijl ik van de bus naar huis loop, zie ik vader aan de overkant op de Zonneweg, het hoofd enigszins achterover, met grote, rustige stappen, alsof hij nooit haast heeft. Hij heeft zijn gleufhoed op en zijn goede pak aan, kennelijk gaat hij naar de stad om leer te kopen. Wij lopen vlak langs elkaar, zodat ik een ogenblik de scherpe lijnen in zijn voorhoofd zie. Ik probeer het wel eens na te doen, zulke rimpels te fronsen. Bij mij gaan ze meteen weer weg, terwijl ze bij hem blijven zitten. Gauw niet meer kijken, lekker doen alsof ik hem niet ken. Zijn eigen schuld. Even richt hij zijn hoofd op,

120