Heden kijkdag

Op de hoek van de Bloemstraat en de Tweede Bloemdwarsstraat, enkele huizen bij onze winkel vandaan, blijft moeder staan voor de smederij, een geheimzinnige donkere ruimte, waar ik, als ik op mijn tenen sta en met mijn kin opgeheven aan de blauwstenen vensterbank hang, door het met gaas beschermde venster soms de smid zie beuken op witgloeiend ijzer waarvan de vonken in het rond spatten. Nu mag ik mee naar binnen, achter moeder aan, die Maurits op de stenen vloer neerzet. 'Zo buurvrouw', zegt de man beleefd, en schiet in de lach: 'Wat heb ik nou an me reet hangen?'

De twee poten van een grote, zwarte schaar worden langzaam dichtgeknepen in de knarsende ijzeren kraag. Als hij Maurits maar geen pijn doet. Als hij hem maar niet in zijn wang knipt, of in zijn nek. 'Zal ik jou eens een koppie kleiner maken?' dreigt hij schertsend als Maurits zich wil losrukken. 'Dat doen we anders.' Hij gaat zitten, drukt Mau tussen zijn knieën als in een bankschroef. De kraag valt in tweeën rinkelend op de grond.

Moeder, het hoofd voorovergebogen, gooit de kastanjebruine haarmassa naar voren; je kan haar zelf nauwelijks nog zien. Uit een geurig flesje besprenkelt zij haar hoofdhuid, wrijft de druppels stevig in, bevochtigt ook de haarstrengels en kamt die in lange halen, totdat ze blijft steken en de haren iets omhoogtrekt om ze met de volle hand stevig vast te houden en er net zo lang met de kam in te hakken tot de verwarde haarknoop is opgelost. Ten slotte golft een brede stroom van haren glanzend tot aan de grond. Nooit begrijp ik dat zij zich niet bezeert als ze er zo aan staat te rukken.

Dan krast de stofkam over onze hoofdhuid, en moe

12