Heden kijkdag

Even glijdt mijn wijsvinger langs het smeuïg-gladde oppervlak. 'Kom eens hier', zeg ik tegen Maurits, en veeg een zwarte streep op zijn voorhoofd. 'Ssst, niet schreeuwen...' Ik knijp zijn lippen met mijn duim en vinger dicht. 'Straks hoort moe het. Dan wordt ze kwaad. Dan vertelt ze het aan pa. Wil jij wel Zwarte Piet zijn? Ja? Als je zoet bent.' Ik aai smeer langs zijn wangen, zijn neus, de hals nog, maar daar hoort immers een brede fluwelen kraag te zitten. Om het oliestel in de keuken boven zitten ringen. Alleen de grootste ervan past, met moeite, en bijna gaat Maurits huilen omdat zijn oor er niet door wil, tot de kraag om-laagglijdt en op zijn schouders blijft hangen. In triomf neem ik hem aan de hand mee naar moeder, die het helemaal niet leuk vindt, en de kraag niet meer van zijn hoofd kan krijgen.

Zenuwachtig doet ze de winkeldeur aan de buitenkant op slot en trekt Maurits met zich mee de straat uit. Ik ren achter haar aan, wil haar ook een hand geven, maar zij duwt mij van zich af, en terwijl ik struikel en met mijn buik plat op straat val, ben ik ze even helemaal kwijt. Ik krabbel weer op en zie in de verte de Westertoren, maar zo zijn ze niet gegaan. Op de hoek van de Rozengracht slaan zij rechtsaf. Ik haast me achter ze aan, tot ik nog slechts van ze word gescheiden door een groepje kinderen, waarvan er één naar Maurits roept: 'Hij heeft kak an se porem.' Ik grijp moeders hand en hol met haar mee, terwijl ze Maurits nu draagt.

'Jij blijft in de wachtkamer', zegt moeder en drukt me op een stoel, waarna ze met Maurits de behandelkamer van de dokter binnengaat. Eventjes maar... Waarom heeft de dokter er niets aan gedaan? 'Kom mee', zegt moeder kortaf.

10