Saartje gebakken botje

met al die figuurtjes er precies in, daar snapte ik niets van.

Aan de klopper op de buitendeur hoorden we dat het de Foeliedwarsstraat was die het eerst kwam. Oom Izak klopte altijd zo. Hij kwam heus wel eens vaker bij ons, om met vader te dammen. We moesten hun jassen boven op een bed leggen, alleen opa zette zijn pet niet af. Dat deed-ie nooit. Vader maakte er een geintje over, dat opa zeker zijn keppeltje moest ophouden vanwege de bróge die hij moest opzeggen over de bruidsuikers. Opa zweeg. Hij zuchtte. Dat zou hij straks weer doen, de hele avond door, net als bij hem thuis, dat hoorde bij hem. Opoe begon meteen te redderen. Moeder protesteerde: 'Het is vandaag een soort jomtof, een feestdag, en ga nou zitten, ga er nou een keer van genieten.'

'Het is jouw feest,' zei opoe, 'laat mij nou maar me gang gaan.'

Toen kwam de misjpóge van de Heimansweg. Ze kibbelden bij het binnenkomen wie het cadeautje mocht geven, een cake die tante zelf had gebakken, en geen tornar erin maar echte roomboter, je kon het ruiken. Oom zat meteen op zijn praatstoel als het over bakken ging. Hij liep immers voor De Samenwerking met een brood-kar en wist hoe er werd geknoeid in de bakkerij. Ze deden te veel water in het deeg, die rotzakken, en een arme bliksem kon ervoor betalen. Maar bij

62