Saartje gebakken botje

die vaak tegen me lachte. Hij kwam wel eens op de Zonneweg, om fietsen te leren, en zou me vast wel helpen. Hij dacht vast dat ik ook uit Indi'é was, vanwege mijn zwarte haar, want tegen andere jongens was hij nooit zo vriendelijk.

Bij de Polluxstraat, vlak voor de poort stond Saartje te diaboloën met haar vriendinnetjes.

'Wil je ook een keer?' vroeg ze meteen aan mij, want ze wist dat ik er goed in was, het enige meidending dat me geen moeite kostte.

'Heb je geplanjend?'

Eerst gaf ik geen antwoord, maar ze nam me aandachtig op, en zei dat ze het heus wel aan mijn ogen zag.

'Vader heeft me gepatsjt,' mompelde ik.

'Dan heb je zeker weer wat uitgespookt.'

Ik vertelde haar wat er was gebeurd, want ze zou het thuis toch te weten komen.

'Vader is een rechtsjaffen mens,' hield ze me voor, 'hij wil niet dat je andere mensen pest.'

'Maar hij mag me niet slaan,' herhaalde ik, en ik trilde bij die woorden over mijn hele lichaam.

'Nee,' bevestigde ze, 'hij mag je niet slaan.'

En toen gaf ze me een zoen, midden op straat, waar al die meiden bij waren. Om je dood te schamen.

37