Saartje gebakken botje

niets merken, maar dat ze uiteindelijk kleppend naar buiten zou rennen wisten we zo zeker als dat een kat achter een touwtje gaat aanhollen als je het maar lang genoeg voor zijn neus heen en weer laat dansen.

Vloekend kwam zij dan te voorschijn en hief haar vuisten dreigend naar ons op. Hoewel we haar scheldwoorden maar half begrepen, genoten wij intenser naarmate zij kwader werd, en we spuugden naar haar zodra ze dicht genoeg bij ons kwam, wetend dat zij haar loods niet in de steek kon laten.

Vandaag echter had ze haar klompen uitgeschopt en kwam ze ons met stenen achterna. Daar waar de schedel licht uitpuilt klopte voor ik het wist een stekende pijn achter mijn oor.

Moeder geloofde me toen ik haar vertelde dat ik was gevallen. Ze kookte een pannetje water, sprenkelde het op de wond en vond dat ik het aan mijn vader moest laten zien, die boven zat te werken. Hij trok mijn oorlel naar voren, bekeek de wond aandachtig, schoof zijn bril op zijn voorhoofd om er nog eens naar te turen, en vroeg: 'Gevallen zeg je? Hoe kan dat, achter je oor vallen?'

'Zo,' antwoordde ik, en ik maakte een scheef gebaar met mijn hoofd, alsof ik een bok was die een kopstoot wilde uitdelen.

35