Saartje gebakken botje

het IJ.'

Toen begreep hij het nog niet.

Die van het overnachten van het loon had hij gauw door. Hij had me geen knikker willen geven, nadat hij in mijn kijkdoos had gekeken. 'Morgen,' zei hij, 'morgen brengen.' Ik vertelde hem, dat hij mijn loon niet mocht laten overnachten, waarop hij antwoordde dat ik een zeiker was. Dat het heus wel goed kwam. Dat ik niet zo'n kouwe kak moest maken om een kalkedot.

En ik bezat nog wel een heel mooie kijkdoos, veel mooier dan die van de andere jongens. Natuurlijk, zij hadden er ook uitgeknipte stukken ansichtkaart in, van een bos, of een hondje, of een huis, waardoor het net echt leek. Met rood vloeipapier over de open doos geplakt, zodat de zon erin scheen.

De mijne had iets heel bijzonders, en dat had ik zelf bedacht. Tenminste, bijna zelf bedacht, want een jongen had het eerder gedaan, in een blikken sigarettendoosje, en dat was griezelig geweest. Aan de onderkant had hij in het blik een gaatje gemaakt waar zijn vinger door kon. Op de bodem lag een watten dekentje, en als hij zijn vinger door het gat stak en op de watten legde, was het net of daar alleen maar een vinger lag. En dan vertelde hij enthousiast: 'Kijk eens, ik heb een vinger gevonden, bij de bouw, iemand heeft hem met een steekbijtel per ongeluk van zijn

18