Saartje gebakken botje

bruikte ik niet voor het afdrogen. Met eën punt van mijn jasje ging het ook. Wel zaten er haartjes op het glas, die ik met mijn vinger wegpulkte.

Als ik nu wegging, dan had niemand er iets van gemerkt. In de winkel stond nog steeds een klant te praten. Net als bij vader. Klanten vinden het altijd gezellig om te blijven kletsen.

'Dag juffrouw,' riep ik, en ik verliet haastig de winkel.

Twee uur. Ik had nog een vol uur de tijd. Verderop in de Nes was de lommerd. Vader ging er soms heen als hij iets nodig had. Dat was goedkoper dan gewoon in de winkel. Kon je er als jongen ook naar binnen gaan?

Ik boog me over een vitrine om naar de horloges te kijken. Saartje had er een gekregen voor haar verjaardag. Ineens werd ze reuze verwend door de familie. 'Bij ziekte merk je pas dat ze bestaan,' had moeder gezegd, maar moeder had altijd wat bijzonders. Vader kon er niet goed tegen als ze van die zure opmerkingen maakte over zijn misjpóge. De hare gaf helemaal geen sjoege. Als ze dat maar wist. Dat ene horloge, daar links, zou ik best ook wel voor mijn verjaardag willen hebben.

Ineens voelde ik een hand in mijn nek. 'Wat doe je hier?' hoorde ik, 'laat je zakken eens voelen. Nou ja, die indruk krijg ik niet van je, maar pottenkijkers hebben we hier niet nodig. Donder

109