Saartje gebakken botje

het ineens verdwenen. Lekker joh, een hele vrije ochtend. Dan dachten ze dat ik het erom had gedaan. Maar dat is niet waar. Ik was zo hees dat ik haast niet kon praten.'

Wat moest ik nu aan met de beker waar ik melk uit had gedronken? Thuis moesten het kopje van Saartje, de lepel, alles waar ze mee at, afzonderlijk worden afgewassen, en wij mochten ze niet gebruiken. Het was net als bij de vrome joden, waar het eetgerei dat voor melkspijs wordt aangewend, niet voor de vleeskost mocht dienen. In de Thora staat dat het vlees van de moeder niet bij de melk van het kalf mag komen, had vader me vroeger eens verteld. Hij wist altijd alles, behalve Hebreeuwse letters, die kende hij niet.

Waarom had ik zulke gekke invallen? Wat had het met Saartje te maken? Eigenlijk moest ik het ze vertellen, van de tuberculose, want nu zou iemand anders uit mijn beker drinken. Misschien maakten ze de beker niet eens goed schoon. Mij was het ook wel eens overkomen dat ik bij mensen een glas water mocht drinken dat nog naar karnemelk smaakte. Toch kon ik beter geen sjoege geven.

Nauwelijks was Cor naar school vertrokken, of ik liep op mijn tenen naar het keukentje. Met groene zeep kledderde ik de rand van het glas in, en ik veegde net zo lang tot alle bacteriën hartstikke dood waren. Zelfs de kopjesdoek ge

108