Sneevliet, rebel

'Toe nou lieverdje,' smeekte Bep, 'alles is toch goed. Je moet niet zo verdrietig zijn.'

Tante Mien had haar handen nog in elkaar geklemd, maar nam ze uit de schoot om een glas water aan te pakken. Haar gezicht kreeg weer die door zorg getekende vriendelijke trek.

'Maar hoe hebben jullie het in godsnaam gehoord?' vroeg Bep.

'Voor de radio. Ze zeiden dat er vier bommen in Zuid waren gevallen. Jullie straat werd ook genoemd.' Even zuchtte zij. 'En hoe is het met jou, kind? Wij waren vooral bang voor jou. Juist nu je die kleine verwacht.'

'Laten we niet wachten tot na de oorlog,' had Bep steeds gezegd, en nu was het kindje er, een week na de bom. Ik had het nog niet gezien, ons meisje, dat er een hele nacht over had gedaan om ter wereld te komen. Ik had een roze hang-begonia meegenomen, de grootste die er te krijgen was. IJzel zat in mijn haar en wenkbrauwen toen de zuster mij binnenliet, in de Camperstraat. Bij Bep.

Zij richtte even het hoofd op toen ze mij binnen zag komen, maar liet het uitgeput weer vallen. 'Het is een meisje,' zei ze zacht, 'vijf pond en twee ons. Je mag het wel even zien.'

Daar lag het, ingestopt, alleen een klein hoofdje zichtbaar. Het snuffelde in haar slaap, de ogen in twee dikke rimpels toegeknepen. Ze had een donkere haardos, en dat was iets heel bijzonders, vertelde Bep.

Een oorlogskindje, net als Bep en ik eens waren geweest, en zich nog nergens van bewust. Uit een gemengd huwelijk. Mischling, zeiden de nazi's in hun misdadigersj argon. Maar oom Henk had gezegd: 'Uit zo'n combinatie komt iets goeds.'

'Raad eens wie bij Bep is geweest?' vroeg mijn vader de volgende avond, terug van bezoek. 'Er kwam iemand naar me toe, met een baard. Hij zei: "Dag meneer Santen." Ik vroeg:

57