Sneevliet, rebel

'Eerst werden wij bij de grens aangevallen. Terugtrekken tot Rhenen. Het was een rotzooi. We moesten de leeuw van de helmen slaan. De kogels gingen er daar doorheen. Onze gele dekens met rode strepen waren schietschijven en moesten we weggooien. Er kwam een opdracht: de Grebbeberg heroveren.'

Chaos.

Jongens, getekend door de verschrikkingen van de laatste vier dagen, trokken door naar Rotterdam, tegen alle instructies in. 'Daar woont mijn familie. Ik blijf niet hier als Rotterdam in brand staat.'

'Wat betekent mijn eed nog nu de koningin naar Engeland is gevlucht?' klaagde een luitenant.

Duitse troepen trokken Alkmaar binnen.

Aangegaapt door kinderen.

En wij salueerden, volgens opdracht.

Verder gebeurde er niets.

Niets?

De nazi's zijn op de Overtoom geweest om oom Henk en moeder te arresteren. Gelukkig waren ze al weg, vertelde Bep, die mij was komen opzoeken. Waar ze naartoe moesten wisten ze nog niet. Daar stonden ze op straat, met hun koffertje in de hand.

'Ze zouden toch naar het buitenland vluchten?'

Het was een partijbesluit. Genomen op een geheime conferentie ter voorbereiding van de illegaliteit. Bep had het mij verteld.

'Ze waren al in België. Toen de oorlog uitbrak zijn zij teruggekomen. Ze beweren dat ze nu de partij niet in de steek kunnen laten. Dan komt er niets van terecht, zegt oom Henk. Ze hebben het ook voor ons gedaan, beweert moeder. Bep die een baby krijgt, Sal als jood. Ze zijn gek.'

54