Sneevliet, rebel

zicht veranderd.

'De vijand staat hier in mijn eigen huis,' schold hij plotseling. 'Godverdomme. Kan ik dan niemand meer vertrouwen?'

'Henk, laat je niet zo gaan,' zei tante Mien angstig die bij hem ging zitten. 'Wees toch verstandig Henk, als je zo driftig bent heb je er later weer spijt van.'

'Wij hebben een Internationaal Anti-Oorlogsfront opgericht,' zei oom Henk aan tafel, terug uit Londen. 'Ik heb meteen de ljg als lid opgegeven.'

Hij kon toch niet namens de jeugdorganisatie beslissen? Trouwens, dat hele gedoe was tegen de Vierde Internationale van Trotsky gericht. Daar deed ik niet aan mee.

Ik herhaalde dit, als secretaris, in het bestuur van de ljg.

En schreef namens de jeugd twee brieven.

Aan het Internationaal Anti-Oorlogsfront. Wij erkenden de aansluiting niet, die buiten ons om tot stand was gekomen.

Aan de rsap-leiding. Wij protesteerden tegen onze onmon-digverklaring.

Eigenlijk is het laf om die brief bij oom Henk in de bus te gooien, hield ik mezelf voor. Opnieuw liep ik een blokje rond, slikkend van de spanning die ik zelfs boven in mijn armen voelde en mijn lopen iets schokkerigs gaf als ik het huis naderde.

Oom Henk was er zelf. Hij had zijn wekelijks kaartavondje met abonnee-stemt-tevree, de partijvoorzitter van Amsterdam.

'Waarom ga je niet zitten, jong? En doe je jas uit,' zei tante Mien toen ik in de kamer stond, wachtend op een gelegenheid om de brief af te geven.

Maar ik bleef staan.

'Is er zo'n haast bij?' Verbaasd keek oom Henk over zijn schouder naar mij, scheurde toen de envelop open. Las. Sloot zijn ogen. En zei niets.

47