Sneevliet, rebel

'Van ons krijgen jullie de meubels,' zei tante Mien.

'Of willen jullie je misschien eerst braaf zeven jaar verloven en net zolang sparen voor de uitzet tot er geen Hef de meer over is?' voegde oom Henk er aan toe. 'Godverdomme, jonge mensen. Waar wachten jullie nog op. Begrijp goed: dat loeder heeft me wel overtuigd, maar jij wordt toch geen rustende schutter als je getrouwd bent, he Salomon? Es-Es, Staatsspoor. Op dood spoor dan, zoals zoveel vroegere partijgenoten. Eerst wekken ze de hoogste verwachtingen. Tot ze getrouwd zijn. Dan mag het niet meer van moeder-de-vrouw. Pantoffelhelden die door hun wijf worden geregeerd.'

Hoe moest ik het thuis vertellen? Vader zou vreemd opkijken. Bep had me al eens verweten dat ik niet meer zakgeld dorst te vragen, maar zij wist niet hoe het bij ons was. Al het geld had hij nodig. Ik wou maar dat ik zo flink was als Bep, die oom Henk regelrecht zei wat ze dacht.

'Waarom moet het zo plotseling?' wilde mijn vader weten. 'Vanwege die goedkope huur?' Hij keek me ongelovig aan. 'En met die zestig gulden per maand die je verdient?'

'Ik ga opslag vragen.'

'Laat die kinderen toch gaan,' zei moeder aarzelend. Zij zei, als het op een mening aankwam, altijd: Mijn man zegt... nu niet.

Er werd verder geen woord over gesproken.

'Opslag? Omdat je wil trouwen? Nu al? Hoe oud ben je eigenlijk?' vroeg mijn baas.

'Tweeëntwintig.'

'Dat is nog veel te jong. Het kan nooit goed gaan.'

Niet? Hij was zelf eenentwintig toen hij trouwde. Dat wist iedereen.

'We hebben al een woning gehuurd.'

'Het is toch geen moetje? Nou ja, je krijgt een tientje per maand meer.'

Oom Henk stond erop dat wij duur gingen trouwen. Waar

40