Sneevliet, rebel

'Na de dreigementen van de laatste dagen heb ik een geheim telefoonnummer aangevraagd. Het zal wel even duren eer ze daar achter zijn,' vertelde oom Henk. Diezelfde dag ging de telefoon: 'Of ik w&t?'

'Het beweren vrienden te zijn, die mij willen waarschuwen maar hun naam niet kunnen noemen. Ik moet morgenmiddag naar Scheltema op de Weteringschans komen. Daar zullen ze me bijzonderheden vertellen over de moord op Reiss. Ik moest er wel alleen naar toe gaan, hebben ze gezegd, anderen vertrouwden ze niet.'

'Je gaat toch niet, Henk?' vroeg tante Mien bezorgd.

'Natuurlijk ga ik wel. Ik zal Joop en Guus meenemen, op een afstand, en bij Scheltema moeten ze een ander tafeltje nemen.'

Maar de 'vrienden' kwamen niet opdagen.

Wél kwam er één op de Overtoom. Er werd gebeld, en toen ik open wilde doen stond er al iemand voor de bovendeur. Een zwaargebouwde man met een grijze jas aan en een slap hoedje op wilde me opzij duwen en naar binnen komen, terwijl hij zei dat hij dringend Sneevliet moest hebben. 'Sneevliet is er niet,' snauwde ik, 'als u hem wilt spreken moet u eerst vertellen waar u voor komt.'

Ik trilde van de zenuwen, maar dacht: Als hij niet weg gaat, sodemieter ik hem de trap af.

Konden we geen foto's maken van de kerels die beneden heen en weer liepen? Zó dat ze het zouden merken? Dan hadden wij een signalement en keken ze wel uit voordat ze een geintje uithaalden. Het moest 's avonds gebeuren, onverwachts, met blitzlicht. Maar wie kon dat doen? Ik had er geen verstand van. Misschien was het ook een dwaas idee van me. Ik zou met een sigaret een vuurtje vragen en de man goed aankijken. Zodat hij begreep: ze hebben me door. Ik herhaalde het, steeds als ik vermoedde dat ze de wacht hadden afgelost.

37