Jullie is jodenvolk

Het zal wel. In de schoenmakerij is het veel erger. Als het mooi weer is blijven de klanten weg. Maar dooit het of regent het, dein komen alle klanten tegelijk omdat ze natte voeten krijgen.

'Ga je mee, Maurits, gaan we naar huis.'

'Jullie kunnen hier wel slapen vannacht.'

Waarom zegt tante Leen dat? Straks komt vader thuis.

'Nee, hij moest naar Hooglaren.'

'Vanavond?'

'Ja, hij moest met de dokter praten.'

'Waarom?'

'Dat weet ik niet.'

Eerst maken we ons huiswerk. 'Ga je mee op straat, Maurits?' Veel is er niet aan, in een vreemde buurt. We gaern naar de Vein Woustraat, winkels kijken en kopen een grote toverbal, van drie cent. Je moet er een boer van laten, het proeft alsof je ei hebt gegeten. Je hebt er veel textielzaken met heel mooi ondergoed in de etalage. We blijven er voor staan.

Tante Leen heeft een kermisbed voor ons gemaakt. We gaan vlak naast elkaar liggen, anders rollen we er af.

'Ga weg met die knie.'

'Donder op, zeg ik je.'

We fluisteren het tegen elkaar, anders hoort tante het.

'Hier,' ik geef Maurits een trap met mijn knie in zijn rug.

Hij draait zich om en wil me een stomp geven. Ja, nu heb ik zijn hemden beet. Hij rukt en rukt en wil me bijten, wat is hij sterk, vroeger won ik het gemakkelijk. Ik geef het niet op, dat zou hij wel willen.

'Klein kereltje,' zeg ik tegen hem.

Nu wordt hij helemaal driftig.

Straks hoort ome Leo het.

'Ik ga al opzij,' — Ik fluister het en laat Maurits' handen los.

Hijgend liggen we naast elkaar. We kunnen niet meer.

'Jij moet als oudste van de twee de wijste zijn,' zegt moeder

?8