Jullie is jodenvolk

'Ik heb mijn huiswerk nog niet klaar en morgen heb ik een repetitie.'

'Moeten we misschien weer vlooien krijgen?'

Dat kost me een kwartier, en wat helpt het? Als ik het eens probeer met verdunde lysol, op de grond heeft het ook geholpen. De kat krijgt toch een kraag om. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Je hoeft de vlooien maar aan te reiken met een penseeltje en ze zijn er geweest.

Waarom doet Mimi zo gek? Hij kokhalst, kijk hem eens braken. Hij rent door het huis en tegen stoelen aan, het lijkt wel of hij blind is. Zijn zijn achterpoten stijf als hij loopt? Ik wil hem pakken maar hij blaast en kruipt onder de divan. Daar is hij weer. Schuim staat op zijn bek. Hier is melk, Mimi, maar hij wil niet drinken of eten. Wat is er dan, arme Mimi? Ik wil hem aaien, hij springt tegen de muur. Zou dat van de lysol zijn gekomen? Het kan haast niet, ik heb er een heleboel water bij gedaan. En hij had een kraag om.

Lang uitgestrekt over de grond, op zijn zij, daar ligt Mimi, koud en stijf. Zijn haren zijn plakkerig, plukjes kleven aan elkaar. Arme Mimi. En mijn schuld is het. Hoe kon ik dat nou weten?

'Niet met je handen beetpakken,' zegt moeder, 'hier is een lap.'

Hij is hard en licht, heel einders. Ja, hij past in de schoenendoos. 'Ga je mee, Maurits, gaan we hem begraven.'

Een kuiltje bij de Wandelweg, hij kan er gemakkelijk in.

'Dag Mimi,' zeg ik zacht, en nu Maurits: 'Dag Mimi.'

Stiekem kijk ik naar Maup. Zou hij het me kwalijk nemen dat het gebeurd is? Maar ik wist het toch niet?

We slenteren naar huis, zeggen niet veel.

'Wat ga jij doen?'

'Ik weet het niet.'

Ik weet het ook niet. Op straat spelen? Net doen of er niets gebeurd is?

?6