Jullie is jodenvolk

Dat is twee maanden geleden. Er is een brief. Saartje vindt dat ik en Maup nooit schrijven. Wij willen het steeds, echt waar, maar we hebben zoveel huiswerk. Onder de brief staat, dat het zo fijn was dat we helemaal zijn komen lopen. Gelukkig, Saartje is dus niet kwaad op ons.

Soms denk ik plotseling: ik ben nu de oudste thuis. Maar dat is malligheid. Saartje blijft de oudste en we zullen maar hopen dat ze weer gauw bij ons is. Ze moet zo vlug mogelijk beter worden, dat vinden wij allemaal. Vader leest in de krant van een dieet, dat dokters in Wenen hebben uitgedacht, en hij spreekt er over met de directeur van het sanatorium. Die zal het eens proberen. Maar het helpt niet. De koorts wil niet zakken en Saartje blijft mager.

In de krant staat een artikel over geestelijke beïnvloeding van zieken. Daar wil vader meer van weten. En nu schrijft hij aan Saartje: 'Deze methode is zoo dat je drie maal per dag, als je absoluut niet gestoord wordt door invloeden om je heen en je dus in staat bent je heele gedachte op dat eene punt te concen-treeren, 20 maal met je oogen dicht en nergens anders aan denkende zegt: ik word beter. Op den duur moet dan je üchaam zich onderwerpen aan deze wil van je onderbewustzijn.

Het is een middel dat absoluut geen kwaad kaïn en dus probeer het. Niemand zou gelukkiger zijn dan wij als je er werkelijk baat bij zou hebben. We mogen dein al niet zoo erg bemaz-zelig zijn, we zullen ons toch zelf uit de misère trekken.'

Is het niet te zwaar voor Saartje? Moeder maakt zich ongerust. En weer schrijft vader: 'Je moet het wat minder vaak doen, als het je te veel inspant.'

Hadden we maar eerder gemerkt dat Saartje ziek was, dan had ze misschien geen t.b.c. gekregen. Toen ik met haar uit school kwam riepen jongens: 'Hee, magere lat.' We zijn hard weggelopen, ik heb haar een hand gegeven, zij moest zo hijgen.

Hadden we maar geld gehad voor het ziekenfonds, dan was ze bijtijds naar de dokter gegaan toen ze een kou vatte.

68