Jullie is jodenvolk

Van wie is die hand? Vader staat achter me, hij ziet geel-grauw. Wat is er gebeurd? God, als hij maar niet denkt dat ik het dubbeltje voor de lunchroom zelf wilde inpikken.

'Ik heb je gezocht,' - zegt hij zacht - 'je was niet in de melksalon. Voor school stond je ook niet. Gelukkig dat ik je hier tref.'

Gauw zeggen dat het zo'n mooi weer is, dat het niet nodig was het geld uit te geven en dat ik hem het dubbeltje terug wilde geven.

Als hij het maar gelooft, hij hoort het niet eens.

'Ik ben naar de Achtergracht geweest. Het is niet goed met Saartje. Ze heeft t.b.c.'

Ze zeggen dat je er dood van kan gaan. Maar tante Leen is er beter van geworden.

'Hoe moet het nu met haar examen, pa?'

'We zullen wel zien, anders een jaar later.'

Saartje staat op de lijst voor een sanatorium. Als er plaats is gaat ze daar naar toe. Voorlopig ligt ze in haar eigen kamertje, naast de werkkamer van vader.

Hij zingt heel hard, zodat ze het kan horen in haar bed. Ze moet opgewekt zijn, dat is goed voor de genezing. Moeder is ook steeds bij haar. Saartje moet flink eten, daar wordt ze sterk van. Maar ze heeft niet veel trek. Het is een rare ziekte. Je voelt er niets van en toch is er iets niet in orde. Je bent gewoon en je hebt koorts, zoals een ander mens juist geen koorts heeft als hij gewoon is.

Ik en Maurits moeten ook naar de Achtergracht. Ik hoest net als Saartje en geef dikke brokken slijm op. Ze geven ons een kras met een pen. Ik raak in de war met het hoesten en zuchten, dat ik van de dokter moet doen terwijl hij me beluistert. Foto's hebben ze ook gemaakt, van onze longen.

Alles is goed, we moeten pas over een half jaar terug komen voor controle. Op school vragen ze steeds hoe het met Saartje is. 'Gaat wel,' zeg ik, of: 'Goed hoor.' Ik weet het zelf niet.

66