Jullie is jodenvolk

beursje in onderpand hebben, dat moeder van opoe uit Arnhem heeft geërfd.

Ik dacht dat de zak schoenen vanmorgen veel lichter was. Mijn spieren doen pijn als ik hem draag. Klappertanden moet ik ook. Ik wist nooit dat de halte van lijn dertien zo ver van de Leliestraat is. Daar is de tram, eindelijk, het zweet breekt me uit. Centraal Station, uitstappen, voor de IJpont. Ik ril nu van de kou en moet braken, over de reling, als ik me maar niet zo ongelukkig voelde, als de mensen maar niet naar me keken.

Bus B, gelukkig, ik kan zitten, druk me tegen de kant, Einders voelt die vrouw naast me dat ik zit te rillen. Kun je ooit nog thuiskomen als je je zo beroerd voelt, gaat de tijd wel om?

'Ga gauw naar bed,' zegt moeder, ze neemt de zak schoenen van me over. Nog meer moet ik klappertanden, onder de dekens, maar ik krijg warme kwast, gloeiendheet, zo moet ik het opdrinken, met een aspirientje er in.

Kletsnat word ik wakker, ik voel me slap, maar niet meer ziek. Gelukkig, want als ik niet naar school kan kom ik te veel achter, het is toch al zo moeilijk.

ziekte

We lossen elkaar af, nu is Saartje ziek. Je hoort haar 's nachts hoesten. De koorts wil niet zakken. Ze werd toch al zo mager, de laatste tijd. We zijn wel geen lid van het ziekenfonds, maar toch heeft vader de dokter nu gewaarschuwd. Ze moet naar de Achtergracht, daar maken ze foto's van je longen. Voor alle zekerheid.

Ik moet alleen naar school en mag opeens mijn brood niet meer op straat opeten. Ze willen dat ik naar een lunchroom ga en daar een glas melk neem. Zonde van het geld. Vandaag is het goed weer. Op een bank op de Nassaukade kun je rustig zitten eten.

65