Jullie is jodenvolk

moet je wat meer laten gaan,' heeft hij tegen me gezegd, 'je hoeft heus niet bang te zijn.' Dat heb ik gedaan, en ik heb verteld dat ik altijd graag schaatsen had willen hebben, maar dat er thuis nooit wat van kwam.

En nu heeft de Baas me geroepen, toen hij me in de gang zag lopen, en gezegd: 'Ik heb nog een paar schaatsen voor je op zolder, die zal ik voor je meenemen.' Hoe zou hij het hebben geweten? Van mijn opstel natuurlijk, daar hebben ze over gekletst, had ik het maar niet geschreven. Trouwens, ik heb de schaatsen niet eens gekregen, de Baas heeft er niet meer aan gedacht.

De Baas, zo noemen we de directeur. Hij geeft Duits, ook in onze klas. Mijn repetitie was heel goed, maar toen zei hij tegen me: 'Je hebt toch niet gespiekt, he?' Het was niet eens zo, maar ik kreeg een kleur, nu denkt hij natuurlijk dat het wél zo is.

In de klas moet je goed opletten als een leraar iets uitlegt, daar moet je later huiswerk van maken. Maar ik dwaal steeds af als ze aan het vertellen zijn, ik kan er niets aan doen. Soms knijp ik me in mijn dij dat het pijn doet, om mezelf te dwingen goed te luisteren.

Ik wou maar dat we niet zoveel huiswerk hadden. Ik moet 's morgens al voor achten naar school en het is kwart over vijf eer ik thuis ben. Dan moet ik meteen huiswerk maken, nooit kan ik meer op straat spelen. Mijn vriendjes komen me niet eens meer halen. Ze denken dat ik kapsones heb gekregen. Dan zeggen ze: 'Wij zijn maar op de a.b.s.,' op de ambachtsschool bedoelen ze. Ik zou best op straat willen gaan, als het maar kon.

Ik heb mijn eerste rapport gehad. Vader was helemaal niet tevreden. Net voldoende, juist voldoende, alle vakken zijn zo, behalve gymnastiek, daar heb ik een acht voor. 'Als je maar ergens in uitblonk,' zegt hij, 'aan zo'n rapport is geen touw vast te knopen.' Gymnastiek vindt hij niet belangrijk. Toch hebben we voor gym de fijnste leraar. Hij is al oud en ziet er een beetje

63