Jullie is jodenvolk

Kees heeft vaak een meisje. Ik begrijp niet dat jij er nooit een hebt, zegt hij tegen me. Hoe komt dat? Misschien omdat ik een jood ben — denk ik — maar dat zeg ik niet. Trouwens, Mau-pie dan?

Daar is het Mosplein al. 'Hee!' Wie roept me? Salomon, van het jodenschooltje. Niet kijken, einders moet ik Kees ervan vertellen, hij weet het niet. 'Je wordt geroepen.' 'Waar dan?' en zoek in de verkeerde richting. 'Je hoort het toch wel.' Ergens anders over praten, doorlopen.

Bij het zwembad staat een lange rij. Dan lukt het meestal met het geld. Je moet de twee centen door een gleuf in een glazen bakje gooien. De badjuffrouw kan met een hendeltje de bodem omdraaien, het geld zakt omlaag, in een bus. Als het druk is wacht ze er meestal mee tot er een stapeltje centen ligt. Gooi je er maar één cent in, dan kan ze dat niet controleren, of ze moet het zien. Maar ze moet ook de kinderen in de gaten houden, anders dringen ze en dan holt iedereen plotseling naar binnen, zonder te betalen. Het lukt, ik heb een cent over, voor een hete bliksem, na het zwemmen.

Hier is een hokje vrij, de grond kleeft en het ruikt er zoetig en wee, naar zweetvoeten en kanaalwater. Als je niet oppast glijd je uit.

Ik sta met mijn rug naar Kees. Anders begint hij ook al over mijn pikkie als ik mijn onderbroek uitdoe. Hij trekt aan mijn schouder, ik val bijna.

'Schaam je je misschien?'

'Waarvoor?'

'Je staat met je kont naar me toe.'

'Ik was bang dat ik zou uitglijden.'

'Laat eens kijken.'

'Wat?'

'Doe niet zo lullig. Waarom worden jullie besneden?'

Hij zegt ook 'jullie'. Jullie is jodenvolk, zo beginnen ze altijd.

52