Jullie is jodenvolk

De buurvrouw is net binnengekomen. Nu moet zij mijn gezicht zien. Ze zijn er zeker trots op. Ik zou nu best scheel willen kijken en mijn neus omhoog duwen. Au, mijn lip. Je moet voorzichtig zijn met gezichten trekken. Als de klok slaat blijf je zo, zeggen ze.

'Wat trek je voor een ponem?' - Dat is vader.

'Mijn gezicht doet zo'n pijn, pa.'

Niet naar hem kijken, misschien kan je op mijn voorhoofd zien dat ik lieg. Moeder zegt het soms; dan is het altijd zo.

'Sientje!'

'Wat is er, Barend?'

'Heb je voor Salie een beker warme melk?'

Bah. Ik zal maar doen alsof ik slaap, dan laten ze me met rust.

Alleen maar mijn tand door mijn lip, het heeft niets te betekenen. Vorige week is er iets veel ergers gebeurd en toen wilden ze het eerst niet geloven. Op het opgespoten land waren we Indiaantje aan het spelen, in de hutten die we zélf hadden gebouwd, van zeeasters. In de verte waren jagers, met honden om wilde eenden te vangen.

Opeens: ze jagen een hond op ons af. Weg jongens, rennen, straks bijt hij. Ik kan hard lopen, maar houd het zo lang niet vol, mijn zij steekt, doorzetten, straks grijpt die hond me. Gelukkig, ik heb een zakdoek in mijn zak, ik voel het terwijl ik doorhol, het lijkt wel of ik wankel. In mijn mond die doek, dat helpt tegen het hijgen. Gauw over mijn schouder kijken, de hond is al bij Klaas. Wie zal hij bijten? Hollen dan, het lijkt wel of mijn voeten slepen, worden tegengehouden. Een fluitje, van een van de jagers. Is het waar? De hond rent terug, in een bocht. We zijn veilig.

Even uitblazen nu, we staan bij elkaar, bezweet, hijgend, kunnen geen woord uitbrengen. Knal, er wordt op ons geschoten.

We stuiven uit elkaar, weg, naar de dijk, straks schieten die jagers weer. Niet meer stil staan, doorhollen. Daar is de dijk,

42