Jullie is jodenvolk

eindelijk, maar we kunnen niet naar beneden. Boeren zijn er gras aan het maaien, ook zij jagen ons weg, dreigen met de zeis. Op een andere plaats kunnen wij er niet af, daar is water.

Terug, het opgespoten land op. Waarheen? Ook bij Oostzaan is het niet veilig. Doorhollen, we kunnen niet meer, niet staan blijven, kom, straks pakken ze ons, of ze schieten weer, of sturen weer een hond op ons af. Of misschien waarschuwen die boeren de politie wel, omdat we er niet mogen komen.

Eindelijk, bij Landsmeer kunnen we over de dijk, de weg op, zonder dat iemand op ons let. Er is met hagel op ons geschoten, dat weten we, op eenden schieten ze ook met hagel. Het verspreidt zich in de lucht, wij waren zo ver, ons hebben ze natuurlijk niet geraakt. Maar toch, wij controleren elkaar, dat is veiliger. Dat doen we ook als we stiekem hebben gerookt. 'Laat eens ruiken, je adem.' Of als we stiekem hebben gezwommen, in het Noordzeekanaal, dein kammen we eerst ons haar, anders merken ze het, maar niet te netjes, dein merken ze het ook.

Is het waar? Henk bloedt aan zijn arm, Klaas aan zijn kuit, het is een smal straaltje.

Daar heb je die hond weer, hij komt op me af. Mijn voeten blijven kleven, in het opgespoten land. Ik kan niet lopen. Ik zal ze met mijn eigen handen uit de klei trekken. Het lukt, ik trek me zelf de lucht in. De hond springt naar me, je kan me lekker niet pakken. Ben ik een ballon? De jager schiet op me, hij heeft me geraakt, ik spring uit elkaar. Niet doen, niet doen. Ik kan de woorden niet uitspreken, het lijkt wel of ik gorgel. Ik voel de hand van de jager aan mijn hoofd, weg hand, ik duw je weg, ik kom overeind want ik wil niet dat je aan me komt.

Hee? Ik ben in slaap gevallen.

'Wat heb je toch, Salie?' Het is de stem van moeder.

Ja, wat heb ik toch.

43