Jullie is jodenvolk

ligt Maurits, tussen al die mensen? Je kan bijna geen verschil zien, ze liggen allemaal in hun ondergoed in bed. Niet gewoon in bed, de een zijn arm hangt aan een soort hijskraan, of zijn been, of je ziet een grote bult onder de dekens. Zou Maurits ons al zien aankomen?

Is dat hem? Zijn arm is helemaal verpakt en hangt in de lucht. Zelf ligt hij stil op een kussen, bleek en mager. Hij weet dat we er zijn en lacht een klein beetje, eventjes maar, want hij moet kreunen. Heeft hij zo'n pijn? Dat heeft vader niet verteld. Maup draait zachtjes met zijn hoofd, van de ene naar de andere kant, het lijkt wel of hij het niet kan uithouden.

Vader geeft hem een zoentje op zijn hoofd. Ik ook, ik moet heel voorzichtig doen, mag het bed niet aanraken, voor het stoten.

Mag je niet praten?

'Maurits, zondag speelt Meteoor tegen Volewijck.'

Hij heeft het gehoord, ik zie het aan zijn gezicht. Als hij maar niet kreunde.

'Maurits, je moet de groeten hebben van meester Akema.'

'En van Aart en Cor, en van Henkie en Klaas.'

Hij hoort het wel, maar hij antwoordt niet.

Wat moet je zeggen als iedereen stil is?

Zo'n bezoek duurt lang. Ik dacht: een half uur, dat is niets. Op mijn horloge durf ik niet te kijken, dat merkt hij misschien. Daar hangt een klok, nog tien minuten.

Vader doet eau de cologne op een zakdoek, veegt het op Maurits' hoofd, heel zachtjes.

'Weet je, Maurits,' zeg ik nu, 'weet je, Maurits, dat tante Bettie een zoontje heeft gekregen?'

Hoort hij het wel? Hij kreunt alleen maar. Doet het zo'n pijn? Hij is toch al geopereerd? Door professor Lantzer, de knapste van allemaal.

'Dag Maurits.'

We moeten weer gaan.