Jullie is jodenvolk

Maar oom Simon praat door; kwam hij maar vaker.

'Jongens,' zegt-ie, 'jullie mogen van de zomer in Enschede logeren, met de grote vakantie.'

Anders mag Saartje alleen. Dé.t is wat.

Elke dag moet ik er aan denken. Ook in de klas.

Meester vraagt: 'Wie gaat er met de vakantie naar buiten?'

'Ik meester!' en nog een paar kinderen.

Wij worden opgeschreven. De klas gaat drie dagen naar Ren-kum, van het Vakantiekinderfeest. Er is geen plaats voor iedereen, kinderen die al de stad uitgaan mogen niet mee. Daar had ik niet op gerekend.

'Stommerd,' zegt moeder, 'oom Simon belooft zoveel, die was het al vergeten eer hij de deur uit ging.'

Ze is gek, dat mens.

'Zeg tóch maar tegen meester dat je niet naar Enschede gaat.'

Dat zal ik doen.

'Waarom heb je het niet eerder gezegd? Nu is het te laat, ik heb de namen al doorgegeven.'

Misschien gaat het van oom Simon toch door, je kan nooit weten, hij heeft het echt beloofd.

Hij is het vergeten, moeder heeft gelijk. We horen niets meer. Het is al eerder gebeurd. Ik herinner het me, in de Jor-daan.

Toen was oom Simon ook plotseling gekomen, dat doet hij altijd. Opeens: 'Sientje, straks kom ik de kinderen halen, ik neem ze mee naar Enschede. Ik moet eerst even een boodschap.'

Moeder deed ons gauw in de tobbe, alle drie. Het water was veel te warm, het brandde aan mijn pikkie. Dat is steeds zo en als je er wat van zegt, doet moeder er wat koud water bij uit een ketel en voelt met de achterkant van haar hand: 'Nu is het koud genoeg,' zegt ze dan, al blijft het branden.

Ze had ons alle drie netjes aangekleed en we mochten niet

20