Jullie is jodenvolk

pelloof aan het verbranden zijn; we vinden de stank zelfs lekker. Kijk, de eerste huizen. Op het bordje staat Meteorensingel. Er lopen rails midden over de weg, met lorries erop, want Tuindorp is nog in de maak.

Ten slotte: de Zonneweg, waar wij komen te wonen, ons hart bonst als wij rechtsaf slaan, op zoek naar nummer dertig. Het is de tweede poort, vertelt vader. Dat het een poortwoning is weten wij al lang, hij heeft het wel twintig keer moeten zeggen. Er zijn kloppers op de deuren en tuintjes voor het huis, erachter ook en die moeten nog veel groter zijn.

Vader tilt ons op. Om beurten laten we de klopper op de deur dreunen. Moeder doet open, dat gekke mens huilt als ze ons ziet en geeft ons een zoen. Bah, mijn wang is helemaal nat, met mijn schouder wrijf ik hem droog.

Nu zwermen we uit, in de poortwoning met zijn zeven kamers, ons kasteel. En terwijl vader en moeder aan het slepen zijn, de tafel hier, een stoel daar, nemen wij bezit van elke kamer en rennen elkaar achterna, door al die ruimte.

De schoenmakerswerkplaats komt boven, in een van de slaapkamers. Saartje krijgt een eigen kamertje, helemaal alleen, Maup en ik moeten er een delen. Aan de andere kant van de trap komen vader en moeder te slapen. Ver weg, denk ik, maar dicht genoeg bij om ze later te horen stoeien.

In de tuin achter, gras en onkruid. Ik vind het mooie bloemen, zonde om die weg te doen. Een buurvrouw zegt ons goeiendag, later geeft ze thee.

Dan is het vier uur, zwermen kinderen komen uit school, de meesten met klompen aan. In de andere helft van de poort hebben ze twee jongens, ontdekken we, twee meisjes ook. Aarzelend maken we kennis, ik vind ze aardig. Ze nemen ons mee, in de kring, en al gauw hollen we door de straat: diefie met verlos. We leren andere kinderen bij hun naam, die moet je weten, hoe kun je ze anders aftikken, aan de verlospaal?

Er is nog veel meer. Onder de draaischijven tussen de rails,

12