Een geintje

hem zo in de steek liet. Een slecht mens. Dat gevoel droeg ik altijd bij me, al wist ik dat anderen er zo niet over dachten, en dat het onzin was. Hoe raakte je het ooit kwijt?

Het moeilijkste was dat je niet wist waar de schuld lag. Vloeken op die oude zou oneerlijk zijn. Kon je van hem anders verwachten? Hij had zijn bureau opgebouwd, tientallen jaren, zelfstandig contracten afgesloten met de gemeenten. Waarom zou hij het mij cadeau doen? Zou jij anders hebben gehandeld? Ook jouw zoon gaat immers voor.

Wat wilde ik feitelijk? Ik had al lang op eigen benen kunnen staan. Een Kamerstenograaf had me gevraagd om met hem, op basis van gelijkheid, Provinciale Staten te stenograferen. Toen was de kans er, maar je wou het niet tegenover Guus. Andere klusjes.

De aula van het sterfhuis was gevuld met high society. Een bankpresident was verongelukt, en nu namen zij afscheid, collega's en autoriteiten, die om beurten het podium bestegen om plechtig iets te vertellen uit het leven van hun vriend of medewerker, met zachte stem, somber, eentonig. Zijn vrouw had het auto-ongeluk overleefd. Ze lag in een ziekenhuis en wilde de tekst hebben van al het gesprokene.

'Gaat u in deze nis staan,' verzocht een aanspreker mij vriendelijk, 'dan kan niemand u zien.' Een gordijn werd dichtgetrokken. In het halfduister drukte ik mijn schrift tegen een zijwand, had gelukkig een potlood bij me toen mijn vulpen niet wilde

47