Een geintje

Ik schrok van mijn eigen woorden, die door een vreemde schenen te worden uitgesproken.

Guus was bleek geworden, wilde me bij mijn arm grijpen, doch ik was al opgestaan, en rende weg.

Een puinhoop, al mijn vriendschappen. Eerst trok je de mensen aan, dan, als ze je in vertrouwen namen, trapte je ze wild van je af. Elk woord van hen kreeg een diepere betekenis. Een verspreking onderging je als een belediging. Laat me met rust, dacht je in je zelf, maar je stond erbij met een glimlach die je misselijk maakte. Die lieve jongen, die goeie klootzak. En dan gebeurde het voor je het wist. Je werd te scherp zonder dat je het zo bedoeld had, je verbrak banden en bleef weer achter, in je eentje. In je eentje? Dat was niet waar. Altijd was Bea er wel, die mij opving, en mij beter kende dan ik mij zelf. Sallie Wegloop, noemde ze me soms. De oorlog heeft je uit de baan geslingerd, en daarom ben je nooit je zelf geworden.

Weer naar kantoor, anders zat er niet op. Arbeiders die een ingewikkelde machine repareren, doen moeilijker werk dan de routine achter een schrijfmachine. Stenograaf af... Verder gebracht dan vader. Die kon zijn steno-examen niet betalen. De oude Drees was ook stenograaf geweest, had zelfs voor Guus gewerkt. En Dickens was als stenograaf begonnen, de grote Dickens. Voor hem was het een start, jij smakt alleen maar omlaag.

Guus zou me wel een slecht mens vinden, dat ik

4 6