Een geintje

gaan. Daar had mijn grootmoeder haar karakter aan overgehouden. Al haar kinderen had ze opgejaagd om weer hogerop te komen in de wereld. Ik had het zonder argwaan aan Thomas verteld; die antwoordde geïrriteerd dat we geen familie van elkaar waren.

Toen vertelde ik het aan Guus.

'Weet je dat je vrouw enigszins op mijn moeder lijkt? Ze heeft hetzelfde donkere, lange haar, de vorm van het gezicht/

"Hoe kom je daarbij?' vroeg Guus terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste.

'We zijn nog familie,' antwoordde ik lachend, en ook hij moest aanhoren hoe het in elkaar zat.

Tot mijn verwondering ging hij er helemaal niet op in.

En weer zei hij: 'Het is een geluk dat je mijn rechterhand bent. Ik durf nu met een gerust hart mijn bureau aan Thomas over te dragen. Dan kim je ook zijn rechterhand worden.'

Het was alsof mijn hart stilstond, en het galmde in mij na: ...rechterhand...rechterhand...rechterhand... Daarom al die woorden, waardoor ik me zo gevleid gevoeld had. Eerstdaags zou Thomas dus mijn baas zijn. Thomas, die ik had ingewerkt. Thomas, veel jonger dan ik, veel minder ervaring dan ik, maar wél zijn zoon. En zonder dat ik er ooit over had nagedacht, antwoordde ik: 'Je vergist je. Ik had mijn werk als gemeenteraadsstenograaf na deze begroting bij je willen opzeggen. Je moet voor mij een ander zoeken.'

45