Een geintje

raire gebeurtenis, ofschoon geen sterveling het later ooit zou lezen. Alleen als de raad het moest goedkeuren, maakten de raadsleden zich er druk om. Ieder wilde het zo mooi mogelijk gezegd hebben. Daarvoor moesten hun woorden worden veranderd. Wat werd er dikwijls slecht Nederlands gesproken, en hoe vaak werd niet het tegendeel gezegd van het bedoelde. De bedoelingen juist weergeven, dan was je een goed stenograaf.

Zo had Guus het er bij mij ingehamerd, me betutteld soms, me omgevormd tot ik het beet had.

Waar bleef de kelner met het ontbijt?

Ik riep: 'Ober...' hij hoorde me niet. Iets harder: 'Ober/ weer geen sjoege.

Aarzelend wreef ik met een hand over mijn kin en voelde de stoppels. Ik veegde voorzichtig, onder tafel, een schoen langs een broekspijp, toen de andere. Die kelners roken het als je geen duur hotel gewend was. In Zuid-Amerika riepen de mensen 'pssst' om een kelner te waarschuwen. Hier waren er die met hun vingers knipten.

'Ober/ riep ik nog eens, liep naar hem toe en vroeg, terwijl hij voortging zijn ochtendkrant te lezen: 'Meneer, ik wou graag mijn ontbijt.'

De zwartgerokte man keek me even spottend aan, knikte minzaam, las door, verdween ten slotte om me te bedienen.

Dat was het, Guus was een kei van een kerel, en je kon hem moeilijk iets weigeren. Maar gisteravond had hij mij geprezen. Ja, zo was het begonnen. Hij had me geprezen. Voor of tijdens een vergadering

43