Een geintje

Er was raadsvergadering gisteravond.

De laatste van de begrotingsbehandeling.

De burgemeester had aan het eind ervan zijn nieuwjaarsrede uitgesproken en iedereen bedankt voor de acht inspannende vergaderingen: wethouders, raadsleden, ambtenaren, pers, bodes. Guus en mij, de stenografen, had hij overgeslagen, al hadden wij het hardst gewerkt van allemaal. Terwijl anderen zich alleen om htm eigen specialisme bekommerden, moesten wij ons overal in verdiepen: financiën, bustarieven, gezondheidszorg, sportzaken, sociale zorg, gasbedrijf, elektriciteit, verkeer, cultuur. Als er werd gelachen of geschreeuwd zodat niemand kon verstaan wat een spreker zei, moest het toch gaaf in het verslag, en dat was onze zorg.

De koppijn liet mijn gedachten hol weerkaatsen.

Ik stapte mijn bed uit en liep tegen een stoel aan die omviel. Op hetzelfde ogenblik rinkelde de telefoon. Waar stond dat ding? Terwijl ik de haak wilde opnemen, drukte ik hem omlaag. Opnieuw werd er gebeld. 'Het is zeven uur.'

'Al goed/ antwoordde ik.

Ik schoof de gordijnen open, maar haastte mij weg van het raam, dat op een plein uitkeek.

Woedend was Guus naar de burgemeester toege-stapt, die zijn hand al had uitgestoken om de zoveelste nieuwjaarswens in ontvangst te nemen. Mijn baas had net gedaan alsof hij niets zag en om gegevens gevraagd voor het verslag. Ik was intussen blijven zitten.

Guus mijn baas?

36