Kinderdief

'Jawel', bevestig ik schuchter.

'Dat zijn wij hier in het klein', vervolgt de vrouw, 'de mensen komen hier slechts om Gods genade voor hun gezondheid af te smeken.'

Bulderend van het lachen lopen Maurits en ik door de zonnige straat, die veel lichter schijnt te zijn geworden. 'Heilige Maagd Maria', zeg ik tegen hem, en hij antwoordt: 'Baroech ato.'

Wij gaan aan de kant van de weg in het gras liggen, steken een grasspriet tussen onze lippen, dommelen in. Als Maurits zijn ogen weer even dichtdoet, friemel ik een strootje in een van zijn neusgaten.

'Rotzak', zegt hij lachend tegen me. Ik voel me gelukkig dat we tegenwoordig zulke goede vienden zijn. Waarom zouden we vroeger altijd zo hebben geknokt? Je snapt niet wat je heeft bezield toen je nog een kind was. Hij was de kleinste, misschien werd hij daarom door moeder voorgetrokken. Pestkop noemden ze mij thuis, Maurits de driftkop. Dan is er nog meer reden om kinnesinne te hebben, sinds hij bij vader werkt. Jaloers? Omdat hij schoenmaker is? En jijzelf, deur-waardershondelul, vind je dat werk dan leuk? Of zou ik, door mijn vriendschap met Maurits hopen bij vader en moeder... Weg die gedachten, om je te schamen, of ik niet gewoon vrienden met Maurits kan zijn omdat hij een goeie jongen is, zonder al die slechte bijgedachten.

Ineens vraagt Maurits mij: 'Kan ik je vertrouwen?'

Ik schrik. Zou hij mijn gedachten hebben geraden? Weet hij dat ik heel even onze vriendschap in twijfel heb getrokken? Nee, dat is niet waar, van twijfel is immers geen sprake, echte vrienden zijn we geworden, dat heeft met vader en moeder niets te maken.

'Als ik je een geheim vertel, zul je er dan met niemand over praten?'

89