Kinderdief

Achterover in zijn stoel, zijn ogen gesloten, een spottende trek om zijn mond, voelt Maurits zich machtig tegenover mij, hij kent mijn nieuwsgierigheid, en speelt die met plezier uit.

'Wat ben je plotseling familieziek', zegt hij sarcastisch. 'Je weet trouwens dat moeder kwaad is op tante Rebecca.'

Het is waar wat Maurits zegt. Er is vast iets aan de hand met haar wat wij niet mogen weten. Eens, op een zondagochtend, werd er aan de gangdeur geklopt. Toen ik opendeed stond er een kleine, magere vrouw met rood haar, die ik vaag van een foto herkende. Ik riep moeder, die haar de gang weer op duwde. 'Jij komt hier niet in', zei ze hees tegen tante Rebecca die verbaasd weerstand bood, maar zich toch buiten de deur liet zetten. Ze was getrouwd geweest met de jongste, toen al gestorven broer van moeder, en het moest er iets mee te maken hebben, maar moeder wilde niet vertellen wat.

Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Met een schuldig gevoel sta ik op. Thuis zal Maurits misschien vertellen dat ik bij tante Rebecca ben geweest.

De bel van het kleine huisje in de Ruiterstraat weigert. Voorzichtig draai ik aan de knop van de buitendeur, die zonder moeite opengaat. Met een bonzend hart loop ik de gang in, blijf met ingehouden adem voor een deur staan. Maurits heeft gelijk. We kennen tante Rebecca niet eens. Wat kan dat mens me in godsnaam schelen? Ze weet nog van niets, ik kan weer weggaan zonder dat ze er iets van heeft gemerkt. Dan roept een vrouwenstem: 'Is daar iemand?'

Nog voordat ik iets kan terugroepen, wordt de deur opengetrokken. Een kleine vrouw in versleten werk-kleren, met een verbitterde trek om haar mond, kijkt

82