Kinderdief

moeder. Die kon er als meisje net zo goed mee terecht. Ze was de knapste uit de klas...'

Verbaasd kijk ik hem aan. Was moeder goed geweest op school? Thuis telt ze helemaal niet mee. Ze schrijft zo ongelukkig. Misschien komt het door haar slechte ogen. Ik zal toch eens opletten of ze taalfouten maakt.

'Jij lijkt trouwens ook op je moeder', zegt hij tegen Maurits, 'sprekend haar gezicht.'

Ik had altijd begrepen dat oom Aaron minachting voor ons had, omdat we gesjochten waren en hij schatrijk, omdat vader rood was en niet in God geloofde, maar hij zegt: 'Ik ben erg blij dat jullie ons bent komen opzoeken.'

Hij is heel anders dan ik me had voorgesteld. Hij ziet er gemoedelijk uit: enigszins gezet, een hangsnor, vriendelijke ogen. Hij stottert een beetje, maar hij is toch veel rustiger dan moeder, niet zo nerveus-gehaast.

Tante Esther is erbij komen staan.

Zij beantwoordt volkomen aan het beeld dat vader van haar heeft getekend. Een schriele vrouw, een lorgnetje op een inbleek gezicht, half toegeknepen ogen, ondanks haar magerte nog ingeregen in een korset, een donkere jurk stijf gesloten tot aan haar kin.

'Dus jij bent de oudste?' vraagt ze aan Maurits, terwijl ze hem een hand geeft, maar oom verbetert haar: 'Je bent in de war, hij is de oudste van de twee, dat kun je toch wel zien? Wat lijkt hij op zijn vader...'

Ze nemen ons mee naar de huiskamer waar wij worden voorgesteld aan twee neven en vier nichten die ons aanstaren alsof wij van een andere planeet zijn gekomen.

Wij eten in een grote keuken die op de tuin uitkijkt,

80