Kinderdief

FIETSTOCHT MET MAURITS

Daar heb ik me zo voor gehaast, en nu is mijn overhemd nog nat. Waarom heeft moeder er niet voor gezorgd dat ik het meteen kon aantrekken toen ik thuiskwam? 'Het zijne is natuurlijk droog', mopper ik en wijs op Maurits, die zit te wachten.

Ik probeer mijn afgunst te onderdrukken, die altijd weer oplaait juist als ik er niet op verdacht ben. We mogen geen ruzie maken nu we samen op de fiets naar Hoensbroek gaan. Sam is daar onderwijzer geworden op de neutrale volksschool, een school van het nvv voor de kinderen van niet-katholieke mijnwerkers. Hij geeft er les samen met zijn vrouw Christien, met wie hij sinds kort getrouwd is. Zij is de eerste niet-joodse vrouw in de familie.

'Ik zit al een half uur gepakt en gezakt op je te wachten', verwijt Maurits me. Zijn ovaal gezicht staat gespannen. Hij heeft zijn donkerbruine haar netjes gekamd. Een uilebril versterkt de uitdrukking van zijn bruine ogen. In zijn grijze pak met rijbroek ziet hij er sportief uit. Geen wonder dat de meisjes hem graag mogen.

Intussen is moeder weer binnengekomen met twee pakken brood in haar armen.

'Dat is genoeg voor een weeshuis', smaal ik, maar zij vindt dat ik niet zo moet zeuren. 'Jullie kunnen best wat op voordat jullie in Amersfoort zijn, op de fiets, het is een hele tocht.' Haar enige zorg is ons vol te proppen. 'Het zijn er niet zo veel', stelt zij ons gerust, 'het lijkt maar zo, omdat op elke boterham een ei zit. Ik heb bij

75