Kinderdief

Maurits zal er de conferencier zijn. Hij hoeft maar een woord te zeggen, en de zaal proest van het lachen. Hoe het hem lukt, het is mij een godsraadsel. Zelfs als ik de leukste mop vertel, staart men mij aan alsof ik een dominee ben die zich verslikt in het woord des heren. Teksten kan ik wel schrijven, en Maurits heeft er groot succes mee.

Maar samen thuis, als wij het program voor de komende bijeenkomst bespreken, voldoet het ons toch niet. Ook zelf willen we er lol aan beleven. Hoe? We weten het niet. We zitten foto's op te ruimen, hebben pakken foto's van alle bijeenkomsten, van alle weekends, waarvan de meeste hun glans hebben verloren. De revolutionaire jeugdbeweging is een duiventil, en wie vandaag nog voor de revolutie is, zoekt morgen zijn heil bij de vrijzinnig-democraten of bij de politie. Al die gezichten die ons vreemd zijn geworden, voor wie moeten we ze bewaren? Zeker vijftig kiekjes hebben we apart gelegd voor de vuilnisbak. We nemen ze nog eens door, voor alle zekerheid. Wat ons het meeste opvalt is de innigheid, waarmee een jongen tegen een meisje aan hangt, een meisje tegen een jongen. Het brengt Maurits op een idee. 'We knippen het meisje los van de jongen, zodat zij alleen overblijft.' Het is een koddig gezicht, al die meisjes, die zich, los van de wetten van de zwaartekracht, staande weten te houden, de een scheef als de toren van Pisa, de ander als een keeper die schuin in het doel zweeft.

'Maar wat doen we ermee?' vraag ik aan Maurits.

'In de pauze stoppen we ze in de jaszakken van de partijgenoten. We gaan stilletjes naar de gang, en als niemand ons ziet, hup, daar laten we er weer een in een jaszak glijden.'

73