Kinderdief

Moeder gelooft het altijd, ze heeft toch geen verstand van fietsen. Maar steeds een lekke band is ook gek, dus loopt de ene keer mijn wiel aan zodat ik heb moeten lopen, en is de andere keer mijn ketting eraf gegaan, waarbij ik mijn zwarte vingers laat zien die ik juist tevoren langs mijn ketting heb laten glijden.

Ze moeten erover hebben gesproken, met zijn drietjes, want op een zondagochtend, als ik thuisblijf, vraagt Maurits spottend: 'Wil je mijn band plakken?'

'Doe het zelf.'

'Dat kan ik niet.'

'Waarom niet?'

'Hij is helemaal niet lek.'

'Wat klets je dan.'

'Ik dacht dat jij het wel kon.'

Hij kijkt me met een geheimzinnig lachje aan, spot: 'De fietsenmaker van het Pleintje, gaat het zien, gaat het zien. Hebt u géén lekke band ? Bij mijn broer kunt u altijd terecht. Zit uw stuur niet scheef? Laat het hem opknappen!'

'Plaag hem nou niet', sust moeder, maar zelf vraagt zij: 'Of heb je een meisje...?'

'Mens', snauw ik.

'Is ze lief?' wil vader weten.

Ik krijg het er benauwd van.

'Natuurlijk, ze heeft een Trotskibaardje, daarom mogen we haar niet zien.'

'Jullie zijn gek', schreeuw ik woedend.

'Wel ja, stapel mesjogge zijn we, alleen jij bent goochem. Wat een gochme heeft meneer', zegt vader geïrriteerd. 'Daarom ben je voor de wereldrevolutie. Daarom ben je nooit thuis. Zie je niet hoe de arbeiders op je staan te wachten? Ze laten hun kaartje ervoor staan, hun mangelen op vrijdagavond, omdat ze zo nodig de barricade op moeten.'

61