Kinderdief

weten waar een revolutionaire leider woont. Die lol gunnen we de heren niet. Wat jij...'

Ik knik instemmend.

'En nu begrijp je zeker wel wat de bedoeling is?'

Ik zwijg, kijk zo neutraal mogelijk om niet te laten merken dat ik het nog niet door heb.

'Laat ik dan nog duidelijker zijn. De brieven worden verzonden naar gewone adressen. Adressen van particulieren die niet bekend staan als revolutionair. Zij weten uiteraard wat de bedoeling is. Nu moet jij drie keer per week die adressen af fietsen om er de post op te halen. Maak je borst maar nat. Zij zijn zo goed mogelijk over de hele stad verspreid.'

Straks zullen ze thuis vragen wat de osp van me wil. Wat kan ik ze wijsmaken? Vertellen dat ik moet komen helpen bij partij werk, drie maal in de week? Het is misschien een oplossing. Of niet? Ze kunnen ontdekken dat het niet waar is. Kon ik maar beter liegen. Anderen hebben daar helemaal geen moeite mee. Ik kan veel beter niets vertellen, dan zie ik wel hoe het loopt.

Voordat ik ons pleintje op rijd, stap ik af. Ik buk mij naar het achterwiel van mijn fiets, en draai het ventiel-tje van mijn achterband los. Ik zal zeggen dat ik een lekke band heb.

Een kleine beroerte. Helemaal naar Noord moest ik om brieven op te halen, in West had ik ook een adres. Dat houd ik nooit vol. Je fietst je de pest. Van kantoor als een gek naar de Orteliusstraat, dan naar huis, hap-slik, meteen door naar avondschool. Ik hol de trap op. Buiten adem schreeuw ik dat ik een lekke band heb. Met gereedschap haast ik me weer naar beneden. Ik draai het ventieltje dicht, pomp de band op en vertel boven: 'Het was gelukkig het ventieltje.'

60