Kinderdief

JUDITH

Het is zondagochtend, 12 juli 1931, var a-zomerdag. Ik heb met Judith op de Berlagebrug afgesproken. Samen gaan we naar het Spanderswoud, op de fiets, opgelost in de massa fietsers die ook aan het feest in Hilversum deelnemen.

Het feest? Het is meer dan een feest, het is een protest, omdat de VARA te weinig zendtijd heeft.

Terwijl wij staan te wachten op laatkomers, neem ik Judith stilletjes op. Zij is een vrolijk dikkerdje, met springerig bruin haar, zomersproeten, lachende ogen, en altijd bezorgd over mij. Ze komt zo vaak bij mij thuis, dat ze denken dat we verkering hebben.

Het gekste is dat ik haar wel lief vind en toch niet verliefd op haar kan worden. En zelfs daar twijfel ik over want wat is het nou, verliefd zijn? Ik weet het niet. Het is al zo lang geleden dat ik verliefd was op een meisje, en toen is Saartje doodgegaan en daarna ben ik er bang voor geworden. Bij alles wat ze doet herinnert Judith me aan Saartje. Het is net alsof het niet mag. Ze is joods, net als ik, en vaak denk ik: Bij haar hoef ik me tenminste niet te schamen omdat ik besneden ben.

Dat denk ik en ik weet dat het onzin is, want juist omdat ze joods is kan ik niet verliefd op haar worden.

Ik weet het zeker en ik begrijp niet waarom. Want over twee weken word ik zestien jaar. Dan wordt het toch tijd dat ik een meisje krijg, joods of niet. Andere jongens hebben net zo goed verkering op mijn leeftijd.

35