Kinderdief

HANS DOFFENAAR

Tussen de middag hebben wij anderhalf uur vrij om onze boterham op te eten. Als je op kantoor blijft hebben ze altijd wel een of ander akkefietje en daarom ga ik liever wandelen. Gelukkig heb ik nu een adres waar ik naar toe kan. Dat van Hans Doffenaar, een schuwe jongen die, als je met hem spreekt, zijn hand schuin voor zijn mond houdt alsof hij een geheim vertelt, en dan over zijn schouder kijkt om niet betrapt te worden. Waar hij zo bang voor is ? Ze beweren dat hij een cel-lenbouwer is, dat hij lid is van de communistische partij. Tegen mij zegt hij dat het niet waar is. Dat hij wel lid is geweest van de communistische jeugdbond maar niet van de partij. Hans is drie jaar ouder dan ik. Hij draagt een bril met een gouden montuur, als een strenge schoolmeester, en wil er graag uitzien als een intellectueel, dat zegt hij zelf. Ofschoon fors gebouwd, is hij het zorgenkindje van zijn moeder, die hem pas na haar veertigste jaar heeft gekregen. Zij vertroetelt hem niet alleen, zij waakt ook over zijn vriendschappen. Zij komt altijd bij vader in de schoenmakerij, het zijn goede klanten. En zo heb ik Hans leren kennen.

Ze wonen op een halve woning in de Albert Cuyp-straat, zijn vader, een goedmoedige man van tegen de zestig die een kunstbeen achter zich aan sleept, zijn moeder en hij. Hans werkt als aankomend bediende in een kaaspakhuis op de Prinsengracht, vlak bij de Leidsestraat, en pal tegenover mijn werk. Tussen de middag loop ik vaak bij hem langs, kijk in het met glas afgeschoten kantoortje, voor de diepe loods waar de

32