Kinderdief

Veertig cent voor één broodje? Je kan wel zien dat hij rijk is. Moeder krijgt van vader een gulden per dag voor het hele huishouden.

Op weg naar huis rijd ik op mijn gemak met mijn nieuwe karretje de binnenstad door, Weteringschans, rechtsaf het Westeinde op, langs een geparkeerde auto.

Het portier wordt aan de straatzijde opengesmeten en nog voor ik kan uitwijken, slaat het tegen mijn stuur.

'Pas op', gillen mensen en terwijl ik van de straat omhoog kijk, knarsen de wielen van een tram vlak voor mijn ogen. Ik duw de op de rails liggende fiets voor me uit om de tram tegen te houden, maar word zelf achter-uitgeschoven langs de straatstenen. Het gevaarte, waarvan de koplamp mij aanstaart, komt piepend tot stilstand.

Mensen komen om me heen staan. Bloed druppelt door mijn met straatvuil besmeurde knokkels.

'Loop eens een stukje', commandeert een man, 'nu je armen bewegen.' Hij stelt vast dat ik niets gebroken heb. 'Gelukkig, dat is goed afgelopen.' Goed afgelopen noemt-ie dat. Het voorwiel van mijn nieuwe fiets is verwrongen.

De man van de auto rijdt weg en roept: 'Dan moet die klootzak maar uitkijken.'

'Neem zijn nummer op en ga naar het politiebureau op de Stadhouderskade', roept een vrouw.

Agenten zitten aan een tafeltje te kaarten. Eentje, achter een soort hoge toonbank, vraagt: 'Wat kom jij hier doen? De deur van een auto tegen je aan gegooid? Daar kunnen we niks aan doen, daar bestaat nog geen verordening tegen.'

Ik sleep de fiets mee over de stoep van de Stadhou-

13