Kinderdief

president van de rechtbank te gaan, voor een kort geding.

Op de Vijzelgracht parkeert meneer zijn auto. Met zijn korte benen dribbelt hij voor ons uit, slaat rechtsaf de Nieuwe Looiersstraat in, kijkt in zijn papieren. 'Hier moet het toch zijn', mompelt hij, en blijft staan voor een vierkant, zwart geteerd bakstenen huis vlak bij de hoek. Buitenom loopt een groene houten trap naar boven, tot aan de eerste verdieping. Tien treden, een platje, een donkergroene deur. Tweehoog belt de baas.

In het duistere portaal brengt hij het lint met penning zichtbaar om zijn hals en gaat onmiddellijk naar boven. Lodewijk en ik stommelen achter hem aan op de onverlichte trap, waarvan de treden door de jaren zijn uitgehold, komen op een tweede portaaltje en zoeken, met de voeten tastend, de weg verder omhoog.

Er brandt licht op de tweede verdieping, en een bleke, magere vrouw staat in de deur.

Zij is niet onknap, misschien dertig jaar. Haar springerig, kortgeknipt haar is slordig gekamd. Haar lippen onzorgvuldig aangetipt, maken haar mondhoeken te breed. Maar zij heeft mooie, donkere, droeve ogen, groot en vochtig, en een warme, diepe stem.

'Komt u binnen, heren.'

Haastig sluit zij de deur achter ons. De kamer is groot, bijna een zaaltje, misschien door de onvoldoende meubilering en de lage balkenzoldering. Licht valt door twee ramen naar binnen, schijnt op een langwerpige tafel. Er zit een jongetje, niet ouder dan acht jaar. Hij heeft zijn zondagse kleren aan, en kijkt naar ons met de grote verbaasde ogen van zijn moeder, uit een even bleek gezichtje. Voor hem staat een groot bord pap, waarin hij gedachteloos met zijn lepel roert.

'Eet jij maar door hoor jongen', zegt meneer geruststellend, en richt zich weer tot de vrouw.

34